Dag 19: het voedsel ligt op straat

Gisterochtend kon ik me ineens levendig voorstellen hoe Martin Bril zich zo nu en dan gevoeld moet hebben. Elke dag een leuke column schrijven over ‘iets’ dat zich in jouw leven heeft voltrokken, valt nog helemaal niet mee. Zeker niet om dit losjes en subtiel te laten klinken, terwijl je ondertussen gepijnigd rondloopt met een dringende noodzaak ‘iets’ mee te moeten maken. Want er moet tenslotte ‘ergens’ over geschreven worden. Gisteren had ik geen afspraak, geen logisch voedsel-onderwerp en dit voelde ik natuurlijk al dagenlang aankomen. En wat doe je dan als je midden in Amsterdam zit? Je gaat de straat op. Op zoek naar een verhaal. Liefst over eten.

Nu wordt er in Amsterdam een heleboel gegeten, maar in deze tijd van het jaar vooral binnenshuis. Struinend over de grachten en door de ‘negen straatjes’ zag ik overal kauwende en drinkende mensen achter glas zitten. Soms chique dinerend in pak en met vers geperste jus d’orange of wijn en witte tafelkleden. Soms alleen aan een grote café latte nippend in een koffieshop. Wat ik trof waren fotograferende toeristen uit Azië die zich, terwijl het toch echt een mooie zonnige herfstmiddag was, hulden in wanten en oorwarmers. Wat ik trof was de winkel van het IJscuypje (geschreven in boerenbont letters) dat nu een nieuw bordje aan het ophangen was: het Stamppotje. Vandaar die oorwarmers. Een soort twee seizoenen-concept. Ik trof een traiteur met een grote pot met eieren in de etalage die deel uitmaakte van herfsttafereel met grote paddestoel en bladeren. Ik trof een etalage van de ecologische slager die een smakelijk verhaal over kippen vertelde. En ik trof een biologische supermarkt met allemaal personeel dat meer geïnteresseerd was in hun zelfontplooiing dan in het zorgen voor een aantrekkelijk winkelaanbod. Maar ik trof geen VERHAAL. Geen gebeurtenis, geen diep inzicht in de (on)duurzaamheid van voedsel.

’s Avonds dan maar naar de film ‘Eat, pray, love’ waarin Julia Roberts de hoofdrol speelt in de verfilming van het gelijknamige boek van Elizabeth Gilbert. Misschien dat zij mij de diepere betekenis van de relatie tussen voedsel, geloof en liefde zou laten zien? Nu is Julia Roberts helaas niet de actrice die voor grote inzichten in een mensenleven zorgt. Wel voor een paar uur ontspanning, romantiek en vermaak. De film zette mij aan het denken over de betekenis van voedsel in het algemeen. Mensen overleven alleen als ze te eten hebben, liefde krijgen en rust vinden om te slapen. Maar ook om inspiratie op te doen voor ons werk, hebben wij voeding nodig. Wat ik zocht op straat was niets minder dan brandstof voor mijn blog. Zonder leuke gesprekjes, bezoekjes aan koplopers en mooie initiatieven, of misschien alleen maar een prachtige kaas om van te eten, heb ik geen inhoud voor mijn campagne. Dan ga ik een beetje lopen zeveren zonder echt to the point te komen. Zo beschouwd laat ik mij dus in velerlei opzicht ‘voeden’ door duurzaam voedsel en de mensen die het maken.


Wees gerust. Vanaf vandaag – ik ben bijna op de helft - heb ik weer massa’s afspraken en plannen. Van varkenshouders tot broodbakkers, smaaktests, streekmarkten, Fair Trade restaurants en van alles wat daar tussen zit. Meer dan ik hier vermoedelijk op dit blog kwijt zal kunnen. Blijf mij dus volgen, maak het mee of voed mij met nieuwe ideeën.