Dag 9: eten, zien en waarderen

Ik ga het eens met jullie over eten hebben. Volgens mij leest de gemiddelde bezoeker van een blog over voedsel dat toch t liefst. Sappige verhalen over in de oven geroosterde pompoenen die smelten op je tong. Soep van prei en kikkererwten met vers geraspte parmeggiano of knapperige salade van rode eikenblad sla en tomaten. Nu denken jullie natuurlijk dat ik weer in allemaal chique restaurants heb rondgehangen. Maar nee, dit voedsel trof ik gisteravond thuis. Gewoon gemaakt in mijn eigen keuken door mijn eigen lief, geproduceerd bij ons om de hoek. Waarom heb ik het gevoel dat we nu veel lekkerder eten dan voorheen? Misschien kookte ze al die jaren al geweldig  en merk ik het nu pas echt op. Lekker eten was er ook gisteren volop bij de netwerkmiddag Smakelijk Duurzaam die LNV had georganiseerd.
Meer dan 200 aanwezige ‘maatschappelijke voedselinitiatieven’ waren bijeen gekomen op landgoed Marienwaerdt in Beesd. Een prachtig biologisch beheerd landgoed met veel producten van eigen land.  

Ik heb zelden hapjes gegeten die met zoveel zorg waren samengesteld. Overal zat een verhaal achter. Bitterballen van prei, een pakketje met gestoofde bermgroenten (nog nooit van die term gehoord, weer iets geleerd), notenballetjes, vers gebakken broodjes met biologische olijven uit Griekenland en Beantriham. Die laatste was kennelijk heel ‘slow’ tot stand gekomen want we kregen er uitleg bij van Sándor Schiferli van Slow Food Nederland. Ik heb aan bijna alle gangen die aan lange tafels werden geserveerd meegedaan, omdat ze grotendeels aan mijn criteria voldeden. Alleen de zeeduivelham heb ik laten staan. Daar heb ik wel een goed gesprek met mijn tafelgenoten over gevoerd en ik heb de viswijzer op mijn I-phone er op nageslagen. Maar een MSC-gekeurde zeeduivel die helemaal uit Nieuw Zeeland moest komen en in het gunstigste geval op de oranje lijst voorkomt (groen is beste keus, rood slechtste) leek mij om een heleboel redenen niet duurzaam. Vervolgens vergreep ik mij wel aan een stukje Beeter (nepvlees) dat gemaakt is van soja uit Brazilië. Wat mij de terechte vraag opleverde waarom ik dat dan wel at. Daar kun je inderdaad je vraagtekens bij hebben. Maar ik zat aan tafel bij de producent (Ojah uit Wageningen) en die had er een eerlijk verhaal over waarom ze deden wat ze deden en welke ingrediënten ze gebruikten. Bovendien is de totale footprint van soja nog altijd een heel stuk beter dan van vlees.

Enfin, het eten was dik in orde. Het gezelschap ook: honderden creatieve, gepassioneerde mensen die in de praktijk met duurzaam voedsel aan de slag zijn. Van het organiseren van festivals, tot het distribueren van vers voedsel uit de buurt bij de supermarkt in de buurt tot het inrichten van moestuinen en alles wat daar tussen zit. En het was natuurlijk fantastisch dat LNV dit netwerk bij elkaar heeft gebracht, een almanak met al die verschillende voedselinitiatieven heeft uitgegeven en een digitaal platform in het leven heeft geroepen. .

Toch blijft het een beetje knagen dat al die mensen die in de zaal zaten met hun projecten, ideeën, creativiteit en passie nauwelijks aan bod kwamen.  En de onderzoekers, de adviesbureaus en de grote supermarkten wel.  Terwijl er zoveel kennis en veranderkracht zit in het kleinschalige, het rebelse, het authentieke. Je hoeft  deze groep volgens mij helemaal geen onderzoeken te presenteren. Alles wat nodig is, is er al. Je hoeft het alleen op waarde te schatten en de ruimte te geven. Net als bij mij thuis, eigenlijk.